در ظهر غدیر تا كه موسای نبی

بوسه به رخ منور هارون زد

چشمان حسودان و بخیلان عرب

از شدت غم، از حدقه بیرون زد

از مشرق دست های پر مهر نبی

خورشید ولایت و امامت تابید

با شوق ملائك همه فریاد زدند

« تا كور شود هر آن كه نتواند دید»

فرمود نبی به امر معبود ودود

بر امت من علی امام است امام

این مژده ی من به شیعیانش، دوزخ

بر شیعه ی مرتضی حرام است حرام

گُل كرد سپیده ی تبسم به لبش

تا آیه ی «اكملتُ لكُم» نازل شد

فرمود: خوشا به حالتان ای مردم

با حُب علی دین شما كامل شد

فرمود خدا ولایت حیدر را

بر آدم و نسل بعد او واجب كرد

در روز ازل كلید فردوسش را

تقدیمِ علی بن ابی طالب  كرد

فرمود: برادرم علی مَحرم ماست

از عالم غیب مثل من آگاه است

قرآن چه قدر مدح و ثنایش را گفت!

او نقطه ی زیر باء بسم الله است

فرمود كه یادگار من بین شما

تا روز حساب، عترت و قرآن است

باید كه به هر دوشان تمسك جویید

این راه نجات اصلی انسان است

ذكر صلوات عرشیان می آمد

تا رفت به سوی آسمان دستِ علی

از عرش بلند و یك صدا می گفتند:

اَلحَق كه امیرمومنان است علی

جبریل به خدمت علی آمد و گفت

تبریك؛ كه این مقام زیبنده ی توست

ای حضرت بوتراب در هر دو جهان

هارونیِ این قوم برازنده ی توست

جبریل به جانشین پیغمبر گفت:

ای مظهر افتادگی و آقایی

مردم اگر امروز امامت خوانند

عمریست امام عالم بالایی

از فتنه ی بین كوچه ها می ترسم

از سیلی و بغض یك پسر می ترسم

دلواپس غربت تو هستم آقا

از آتش و میخ پشتِ در می ترسم

با دیدن این بركه و گودال غدیر

یك باره به یاد كربلا افتادم

در گودی قتلگاه خود را دیدم

بر پای حسین سر جدا افتادم